Bir hafta sonu sohbetinde yakın dostlarımın ısrarlı tavsiyeleri, uzun yıllardan sonra kalemi yeniden ele almama vesile oldu. Yeni tabirle bilgisayar başına geçmiş oldum. Eğitim, kültür-medeniyet, gençlik, Dünya ve Ortadoğu’daki gelişmeler ilgi odağımda olacak. İyiye, güzele, hayra vesile olmak yegane gayemiz…
Yeniden diyorum zira üniversitede okuduğum yıllarda yazarlığa ilgi duymuş ve bir süre gazetecilik yapmıştım. O zamanlarda da bir yazı kaleme almak gündem yoğunluğundan hep müşkil bir durum oluştururdu. Birçok gündem arasından kalem yolunu bir şekilde bulurdu.
Yeni Akit’teki ilk yazım da öyle oldu. O kadar önemli gündemler arasında hangi konuya temas etmeliyim? Yerel Politikalara dair tecrübelerim ışığında Belediye Başkanlarına fayda sağlayacak bir analiz mi kaleme almalıyım? Yoksa Filistin/İsrail eksenli kendi zaviyemden gördüklerimi mi? Ya III.Dünya Savaşının konuşulduğu değerlendirmeleri ne yapmalı?
Sonunda kalem Malazgirt Zaferi üzerinden bir mecraya doğru yöneltti. Malazgirt Zaferi kutlamalarının geçtiğimiz günlerde 26 Ağustos’ta yapılması ve görüp gözlediklerim adeta bir sevk-i tabii olarak kaleme yön verdi. Bugün ise yine milli bir zafer günündeyiz. 30 Ağustos Zafer Bayramı ile Anadolu’nun nasıl vatan toprağı olduğunu, burada kalıcığımızın değerini ve bedelini bir kez daha anlıyoruz.
Malazgirt, Anadolu Türk İslam tarihinin en büyük dibacesi olarak değerlendirilebilecek bir zafer kuşkusuz. Zira Viyana önlerine kadar devam eden zaferler silsilesinin başlangıç noktası; Malazgirt ovası. Bizim ne kazandığımızı idrak edemeyenler için, mağlupların neyi kaybettiği bile zaferin büyüklüğünü anlamaya yeter de artar. Nitekim, zaferin şanına yaraşır kutlamalar yapıldı ve bir gelenek haline de dönüştü.
Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın milli konularda gösterdiği hassasiyet herkesin malumu. Ancak bakıyorsunuz bir kesim duyarsız. Ülkeyi yönetmeye talip olan siyasi çevrelerin böyle bir milli zafer karşısında ilgisiz durması rahatsız edici. Şayet bilinçli bir tercih ise, toplumsal duyarlığa uygun düşen bir tutum değil. Malazgirt’i sahiplenmek; özgürlüğe aşık olan bu necip milletin ecdadına bir vefa duygusudur. Bigane duran muhitlerin nezdinde, Sultan Muhammed Alparslan’ın dindar kişiliğinin etkisi var mıdır bilmiyorum? Her ne sebeple olursa olsun bu mesafeli duruş dikkat çekiyor ve yadırganıyor.
İlginçtir 2000’li yıllardan önce Çanakkale Zaferi de etkin bir şekilde gündem yapılmazdı. Uzun yıllar boyu Çanakkale’deki muhteşem zafer de hakettiği şekliyle kutlanmadı. Adeta yok sayıldı, unutturulmak istendi. Çanakkale, kendi ihtişamı ile milletin hafızasında kalıcı oldu.
Yakın tarih masaya yatırıldığında Kut’ül Amare Savaşı da İngilizlere karşı Irak coğrafyasında her türlü menfi şartlara rağmen kazanılmış muhteşem bir zaferdir. Osmanlı’nın zor günlerinde yeterli destek ve imkan oluşamadığı için zafer taçlanamamış ve Körfez/Irak bölgesinden çekilmek mukadder olmuştu. Mücadelenin İngiltere için onur kırıcı yanı olsa da bizim için öyküsü muhteşemdir. O zafer de İngiliz baskısı ile uzun yıllar gündem yapılamadı, okullarda bilgisi dahi verilmedi.
30 Ağustos Zaferi de milletimizin tarihindeki altın sayfalardan biridir. İnanılmaz zorluklar altında, büyük fedakarlıklarla elde edilen ve hürriyete olan aşkımızın nişanesi bir zafer. Düşünün ki Mehmetçiğin ayağına giyeceği çorap dahi yok. Anadolu’daki tüm evlerde Mehmetçik için çorap örülüyor. Bu şartlarda kazanılmış bir büyük zafer. Kutlu olsun.
Hele, bazı sığ akılların zaferleri birbirleri ile kıyaslamasına ne demeli? İlkokul seviyesinde bir idrak. “Benim babam senin babanı döver” kavrayışında trajikomik bir tablo.
Milletin büyük zaferleri arasında ayrım yapmayalım. Bu tutumlar da tarihe not olarak düşüyor.
Tüm gazi ve şehitlerimizin aziz hatırasına saygıyla….
